جالب است برایم که صدمین پست این وبلاگ مصادف است با وداع من با وبلاگ...
روزی که کلید ثبت وبلاگ را فشردم،میدانستم دارم وبلاگی را میزایم که دیر یا زود باید رهایش کنم و بروم و حتی پشت سرم را نگاهی نیندازم.
مدتهاست که در گوشه و کنار دنیای تکنولوژی -همین اینترنت و موبایل- دست نوشته هایم را به چشم میبینم.اگرچه موارد ادبی ای محسوب نمیشود اما به هرحال دست به دست شده.
متاسفانه زاییده ی کشوری هستیم که در حال حاضر و هنوز رعایت حق کپی رایت را درک نکرده اند و گمان نمیکنم روزی برسد که به این درک برسیم...اینجا ایران است و ما مردمی هستیم که به نظر خودمان،حق مسلممان،علاوه بر انرژی هسته ای،حق کپی رایت و دیگر مسائل تاسف آور نیز هست...
بنابراین،تصمیمم بر این شد که نوشته های نه چندان قابل تاملم را برای خودم نگه بدارم.بنویسم توی آن دفترچه قدیمی و بگذارمش توی چمدان خاک خورده ی توی کمدم.
اینجا را حذف نمیکنم چراکه دوستش دارم و یادآور دورانی خاص از زندگی من است.
سپاس از تمامی کسانی که طی این دو سال همراهی کردند من و وبلاگ عزیزم را.:)
.
.
.
.